Προορισμός Uganda | 2015 – Η Φωτογραφική ομάδα του METApolis επιστρέφει στην Uganda τον Αύγουστο του 2015. Στόχος του ταξιδιού ένα η φωτογραφία, δημιουργώντας μια Φωτογραφική Αποστολή στο Monde της Uganda.
Η ομάδα αυτή, εργάστηκε αποτυπώνοντας με το φωτογραφικό τους φακό το πρόσωπο της Αφρικής μέσα από τις καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων που ζουν εκεί. Διαφορετικές ιστορίες που προέρχονται από διαφορετικές κοινωνίες και πολιτισμούς, και μιλούν διαφορετικές γλώσσες, όμως μοιράζονται την κοινή πραγματικότητα της ζωής.
H φωτογραφική μας ομάδα μαγεμένη από ένα όμορφο μεγαλοπρεπές τοπίο, έχει την αυτοκυριαρχία και σίγουρα ένα φωτογραφικό στόχο, ώστε να μην παγιδευτεί σε μια καταδικασμένη απόπειρα φωτογραφικής απόδοσης της δεδομένης ομορφιάς.
Διότι είναι απολύτως σίγουρο ότι η ομορφιά του Αφρικανικού κόσμου και της ζωής πάντοτε ξεπερνούν εκείνη της φωτογραφίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να λειτουργεί σαν αφορμή για κινητοποίηση της μνήμης και για έμμεση άντληση απόλαυσης από τοπία που ο θεατής γνωρίζει και αγαπά. Αυτή άλλωστε είναι και η, καθόλου ευκαταφρόνητη, λειτουργία των καρτ- ποστάλ, των ημερολογίων ή των βιβλίων που έχουν σαν περιεχόμενο την ομορφιά των φυσικών τοπίων και που περιλαμβάνουν τεχνικά άριστες και αισθητικά απολαυστικές «ωραίες» φωτογραφίες.
Τελικά ένα όμορφο φωτογραφικό ταξίδι με προορισμό την Ουγκάντα μας βρίσκει με μοναδικές ιστορίες, μας βρίσκει να αναπολούμε αυτές τις μοναδικές στιγμές .
Ραντεβού στην επόμενη περιπέτειά μας…
Προορισμός Uganda | 2015
Το Μόντε είναι ένα μικρό χωριό στην Ουγκάντα, που βρίσκεται 60 χλμ βόρεια της πρωτεύουσας Καμπάλα. Ας δούμε την μικρή του ιστορία μέσα από τα μάτια του πατέρα Αντώνιο Mutyaba
«Κάθε Σάββατο, έρχονται στην εκκλησία δεκάδες γυναικόπαιδα περιμένοντας υπομονετικά την ευλογία.
Τα παιδάκια είναι τις περισσότερες φορές ξυπόλητα και ντυμένα με παλιά ρούχα αλλά με βλέμμα γεμάτο προσμονή περιμένουν στη σειρά να λάβουν τη Θεία Λειτουργία.»
Μετα τη λειτουργία ο πατέρα Αντώνιος μαγειρεύει για όλη την κοινότητα του.
Δεν χρειάζεται να είναι χριστιανός κάποιος για να έρθει. Όλοι είναι καλοδεχούμενοι και τους περιμένει ένα πιάτο ζεστό φαγητό.
Ο πάτερ Αντώνιος γεννήθηκε στην Ουγκάντα, όμως σε πολύ μικρή ηλικία έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Κρήτη χάριν της βοήθειας του πρώην μητροπολίτη Κισσάμου-Σελίνου, Ειρηναίου Γαλανάκη. Ο ίδιος γλίτωσε από τις παιδικές ασθένειες και κατάφερε να επιβιώσει. Ωστόσο, γύρισε πίσω για να γιατρέψει τις πληγές των συνανθρώπων του.
Πριν δέκα χρόνια, μαζί με την παπαδιά Χαριτίνη και τα 4 από τα πέντε παιδιά τους αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ουγκάντα και εγκαταστάθηκαν στο Wakiso, μια πόλη 50.000 κατοίκων, στις παρυφές της Καμπάλας.
«Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι πάρα πολλά. Μόνον ο Θεός μπορεί να δώσει τη δύναμη να τα βγάλουμε πέρα. Ο χειρότερος εχθρός μας είναι οι ασθένειες που σκοτώνουν τα αθώα παιδιά»
«Εδώ τα παιδιά πεθαίνουν από χολέρα, τύφο, ελονοσία και AIDS. Τρέφονται μόνο με καλαμπόκι και αλεύρι, δηλαδή παρασκευάζουμε κάτι που μοιάζει με μπομπότα. Αν τους εξασφαλίσουμε πού και πού λίγο ρύζι ή λίγα φασόλια είναι ευτυχισμένα. Τρώνε ίσα ίσα για να συντηρηθούν και διψούν».
«Όποιος θελήσει να στηρίξει ένα παιδί χρειάζεται να προσφέρει 15 ευρώ το μήνα για την σίτιση, τη διαμονή και την περίθαλψη. Για τα περισσότερα παιδιά αυτή είναι και η μοναδική τους ευκαιρία»
«Εδώ το 60% των κατοίκων δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό, το αποχετευτικό σύστημα είναι ανύπαρκτο, και σχεδόν 30.000 άτομα ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Είναι τόσο μεγάλη η φτώχεια στην Ουγκάντα που οι χωριανοί προσπαθούν να καλλιεργούν τη γη μόνο με τα χέρια τους και χωρίς τη χρήση κανενός μηχανήματος»
Η ενορία, με πρωτοβουλία του πατέρα Αντώνιου και με τα λίγα χρήματα που μαζεύει από δωρεές στην Ελλάδα, προσπαθεί να στηρίξει τα παιδιά. Χρειάζονται λιγότερα από 15 ευρώ το μήνα για να στείλεις ένα παιδί στο σχολείο και να του εξασφαλίσεις πρόσβαση στην υγεία, ρούχα, βιβλία και ένα πιάτο καθημερινό φαγητό. “Το καλαμπόκι είναι το καθημερινό φαγητό των περισσότερων παιδιών στην Ουγκάντα”
Πολλές φορές οι κοινωνικές υπηρεσίες της Ουγκάντας ζητάνε από τον πάτερ Αντώνη να αναλάβει παιδιά που έχουν πέσει θύματα βίας ή σεξουαλικής κακοποίησης ή έχουν εγκαταλειφθεί στους δρόμους της πόλης. Ο πατέρας Αντώνη παρόλο που οι πόροι του είναι λιγοστοί ποτέ δεν αρνείται κανένα παιδί στο οικοτροφείο του. Τουλάχιστον εκεί θα βρουν προστασία, ασφάλεια και ίσως για λίγο ξαναβρούν την χαμένη τους παιδική ηλικία.
Συχνά ακόμα και ιδιώτες ζητάνε τη βοήθεια του. Καθημερινά γείτονες αλλά και άγνωστοι ζητάνε από τον πάτερ Αντώνη να επέμβει και να βοηθήσει ένα παιδί που υποφέρει. Πολλά παιδιά τα φιλοξενεί ακόμα και σπίτι του, μέχρι να μπορέσει να τα μεταφέρει στο οικοτροφείο του.
Το έργο του πάτερ Αντωνίου στηρίζεται αποκλειστικά σχεδόν σε ιδιωτικές δωρεές από την Ελλάδα. Η οικονομική κρίση όμως έχει σταματήσει τα έσοδα και ο πατέρα Αντώνης φοβάται ότι θα αναγκαστεί όχι μόνο να μην δέχεται πλέον παιδιά αλλά να μην μπορεί να θρέψει και αυτά που έχει στο σχολείο. Οι μισθοί των δασκάλων, τα αναλώσιμα, το καθημερινό φαγητό των παιδιών, η αγορά του καθαρού νερού, τα ρούχα, τα βιβλία – όλα πρέπει να αγοραστούν μέσω των λιγοστών εσόδων του.
.